Dlaczego moje dziecko nie chce jeść?
Wczesne lata życia dziecka charakteryzują się początkowo dynamicznym wzrostem, apetytem i rozwojem, przy czym tempo przyrostu masy ciała osiąga szczyt w wieku dwóch lat i spowalnia od ok. dwóch do 5 lat (Needlman R, 2000). Charakteryzuje się to często niechęcią do jedzenia znanych potraw lub próbowania nowych potraw, a także silnymi, szczególnymi preferencjami żywieniowymi. To z kolei może powodować obawy dotyczących spożycia odpowiedniej ilości składników odżywczych, a tym samym możliwych negatywnych skutków zdrowotnych.
Preferencje pokarmowe i często radykalna zmiana tych nawyków przez dzieci mogły mieć ewolucyjne korzyści w zmniejszaniu ryzyka spożywania toksyn, substancji szkodliwych; jednak we współczesnym świecie, gdzie spożywamy pokarmy raczej „pewnej” jakości, takie zachowania mogą stanowić barierę dla akceptacji niektórych produktów żywnościowych ( Taylor C., M. i wsp., 2015). U sporej ilości dzieci w ww. wieku rejestruje się zmniejszenie apetytu (Leung AK, Robson WL, 1994) . W tym czasie apetyt dzieci może być również dość nieregularny, przy czym bardzo często obserwuje się neofobię (odrzucenie lub unikanie nowej żywności), albo krótkotrwałe okresy ograniczonego przyjmowania jedzenia (Dovey TM, Staples PA, Gibson EL, Halford JC, 2008) . W rzeczywistości, z ewolucyjnego punktu widzenia, faktycznie okazuje się, że małe dzieci wykazują początkowo negację nowej żywności, w celu upewnienia się, czy jest zdrowa, nie powoduje np. złego samopoczucia, alergii itp. I choć nie wydaje się nam to racjonalne- bo jak małe dziecko może postrzegać żywienie w tak racjonalny sposób, zawdzięczamy to ewolucji, matce naturze.
Badania sugerują, że z czasem i powtarzającymi się neutralnymi ekspozycjami większość dzieci zaakceptuje nową żywność (Brzoza LL, Marlin DW, 1982) . W sytuacji, kiedy mimo nieustannej ekspozycji, podaży tych produktów, dziecko nadal miesiącami, latami je dyskryminuje, konieczna jest konsultacja specjalistyczna.